Lantaran ade nyang bayarin, Sukab pun mudik. Apalagi dibayarinnye pake pesawat terbang. Lho, siape nyang kesudian bayarin Sukab, makhluk penebeng nyang seumur-umur cuman gablek cangkul, pengki, pakeannyang lekat di badan? Ternyate, mengharukeun, sunggu-sunggu mengharukeun, soalnye kagak laen en kagak bukan, kambrat-kambrat Sukab di warung Mang Ayat jua nyang patungan binti bantingan mesenin tiket pergi-pulang Jawa-Jakarta.
Jawa? Emangnye Jakarte bukan Jawe? Bagi Dul Kompreng kernet mikrolet, Bahlul tukang obat, Hasan penjual kopi saset, ame nyang laen-laen para penggetol reriungan berbual-bual di warung, artinye nyang enggak perlu mudik sebab turun-temurun merojol di Jakarte meski bukan orang Betawi, Jawe ntu bukan Pulau Jawa. Jawe tuh nun di sono noh! Nyang kalow mudik mesti bersusye-susye dahulu bersenang-senang entah kapan. Enggak penting banget Sukab ntu orang Bantul, Sragen, Tegal, Nganjuk, Pacitan atawe Palimanan, semuenye Jawe aje dah!
Nape para pewarung ini pade baek banget ame Sukab? Taunye bukan ame Sukab mereka niat beramal.
"Sukab mah bagi ane e-ge-pe aje," ujar Dul Kompreng.
"Yo-i, Sukab mah enggak penting banget," sambung Bahlul.
"Jadi kenape dong rame-rame pade mudikin Sukab?" Abang Dosen penasaran.
"Nyang kite pikirin emang bukan Sukab si mehong Bang," Hasan menjawab, "tapi emaknye!"
Tak kurang dari Abang Dosen pun matanya jadi ngerembeng, inget perempuan nyang nglairin doi ude lame bepulang. Ade rase sale lame kagak ziare. Doi jadi keharubiru dengen niat baek kambrat-kambrat debat Sukab ari-ari di warung. Waktu debat emang saling ngebante. Giliran Hari Raya manusiah-manusiah sok tau ini jadi orang baek sebaek-baeknya orang. bukannye Sukab nyang dipikirin, tapi emaknye! Ude begitu lantas mereka urunan! Mane bise ade nyang lebih haibat dari nyang begituan?
Di warung nyang mingsih sunyi, obrolan tetep anget.
"Itu Sukab emang keterlaluan."
"Nape, Dul?"
"Masa\' ampe duabelas taon kagak pulang kampung."
"Itu die soalnye! Pulang kampung!" Bahlul nyodok, "Si Sukab mikirnye kalow pulang kampung ya jadi orang kampung!"
"Kok gitu?"
"Orang kismin kalow nggak bise sombong punye ape Bang?"
"Pedehel, tetep aje orang kampung, kan?"
"Tetep orang kampung! Siapesih nyang bukan manusia gua di dunia ini?" Dul Kompreng mulai keluarin jurus kibulnye, "Kagak percaye? Pigi deh ke Sangiran!"
"Beda jenis dong Dul," Abang Dosen nggak mau kena kibul.
"Ah, pokoknye, kan, Manusie Jawe!" Si Dul ngeyel!
"Bilang aje pokoknye kite semue dulunye juga orang kampung," Bahlul nyelametin Si Dul, "itu pun ngebabat utan dulu, baru bikin kampung. Bikin sandal jepit juga belum jegos."
"Nah, itu die! Wong ndeso!"
"Hehehehe! Ndeso!"
"Dasar ndeso! Hahahahaha!"
"Tapinye, bole kan Sukab pengin jadi orang kota, nglepasin diri dari kekampungannye?" Abang Dosen ngegiring.
"Temtu aje bolelah Bang, dari kampung ampe Jakarte kan maunye semingkin baek Bang."
"Maunye?"
"Yo-i! Kan laen maunye laen jadinye!"
"Jadinye ape?"
"Enggak tambe beradab malah jadi kampungan!"
"Alamak! Jadi mending mane? Ndeso ape kampungan?"
"Ndeso sebetulnya baek-baek aja Bang, artinye cumak kayak orang desa gitu kan, masih kagok, nggak ade salenye; kalow kampungan, itu nyang bikin empet."
"Kalow ade nyang mehong, jangan dibilang ndeso ye? Bilang aje kampungan?"
"Tul!"
"Bahlul kali ini telmi.
"Eh, emang siape nyang kampungan?"